ΤΟΥ Α
ΚΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΑΠΟ
www.sentragoal.gr
Ανήκει στη γενιά των Ελλήνων τεχνικών που κρατούν ακόμα γερά τη σκυτάλη, που συνεχίζουν να επιμένουν και να δικαιώνονται. Ισως η επιτυχία του να καταδεικνύει πως στην Ελλάδα υπάρχει και κρίση προπονητών, πως η ανακύκλωση που γίνεται κάθε χρόνο στους πάγκους -με μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού ανθρώπους- να μην είναι τυχαία.
Η άνοδος της Κέρκυρας στη Super League ήρθε ξανά στο κατάλληλο τάιμινγκ για τον Μπάμπη Τεννέ, ο οποίος συμπλήρωσε τα 25 χρόνια στην προπονητική κερδίζοντας ένα ακόμα προσωπικό στοίχημα. Μπορεί να ακούγεται κοινότυπο αλλά μόνο έτσι δεν είναι.Για τον ίδιο η χρονιά ήταν μαρτυρική, προσπαθώντας να ισορροπήσει στις ανάγκες του πρωταθλητισμού και στις στοιχειώδεις απαιτήσεις που προϋποθέτουν, οι οποίες όμως, πολύ απλά δεν υπήρχαν στο νησί. Και το απόφθεγμά του για την επόμενη μέρα είναι εξίσου απλό, με βάση τα γαλόνια του: «Ετσι όπως είναι η ομάδα τώρα, δεν μπορεί να πάει πουθενά...»! Το γιατί μας το εξήγησε παραστατικά, εξιστορώντας μας πραγματικά περιστατικά σε μια κουβέντα φιλική, χωρίς
σκοπιμότητες και χωρίς καμιά διάθεση από μέρους του να αβαντάρει ή να κατακρίνει πρόσωπα και καταστάσεις για άλλους λόγους. Αλλωστε, δεν το έχει καμία ανάγκη.
«Τους έχουμε»
«Αυτό που μας έδωσε την άνοδο ήταν ότι καταφέραμε να φτιάξουμε καλά αποδυτήρια και στις δύσκολες στιγμές να βγάλουμε το φιλότιμο και τον εγωισμό από τα παιδιά, ξεπερνώντας τα πολλά προβλήματα. Μαζί με τον Νίκο Λυράκη σχεδιάσαμε μια ομάδα που συνδύαζε ενθουσιασμό, δίψα για διάκριση, εμπειρία και είχε ως αγωνιστικό μότο την τεχνική και την ταχύτητα.
Πρώτος στόχος ήταν η είσοδος στην εξάδα γνωρίζοντας πως ο Βόλος ήταν φαβορί από την αρχή αλλά και την ύπαρξη ομάδων με τεράστια δυναμική όπως ο ΟΦΗ, ο Πανσερραϊκός και ο Παναιτωλικός. Σημαντικό ρόλο έπαιξε η νίκη την πρώτη αγωνιστική στον Βόλο απέναντι στην πιο δυνατή ομάδα. Από κει και μετά τους υπόλοιπους δεν τους βλέπαμε Δεν θυμάμαι ματς που τα παιδιά πριν βγουν στο χορτάρι να μην πουν ''τους έχουμε'' Ακόμα κι όταν βρισκόμασταν πίσω στο σκορ, καταφέρναμε και το γυρνούσαμε».
Η τέταρτη θητεία του Τεννέ στην Κέρκυρα τον έκανε να λάβει τα μέτρα του, γνωρίζοντας πως από τον Νοέμβρη και μετά οι ουρανοί ανοίγουν.
Και η βαθμολογική διαφορά που κατάφερε να πάρει η ομάδα στον Α' γύρο αποδείχθηκε σωτήρια, αφού τον Δεκέμβρη όλα τα γήπεδα στο νησί ήταν βούρκος. Στη συνέχεια το ρίξαμε στο μπάσκετ. Πηγαίναμε σε πλαστικά γήπεδα χιλιόμετρα έξω από την Κέρκυρα και περιμέναμε να τελειώσουν την προπόνηση οι τοπικές ομάδες. Τα παιδιά φεύγανε άπλυτα, με τις πετσέτες στα χέρια».
«Το ιδανικό αν ήταν ιδανικές οι σχέσεις τους»
Υπό αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, για την Κέρκυρα μέλλον δεν υπάρχει στη Super League και φυσικά ούτε για τον ίδιο τον Τεννέ στην ομάδα.
«Εκτός από τις γηπεδικές εγκαταστάσεις ήταν κι άλλα τα προβλήματα, οικονομικής φύσεως. Ανεβήκαμε με μικρότερο προϋπολογισμό απ' ό,τι είχε την προηγούμενη χρονιά η ομάδα. Και ο Λιμπάντζης και ο Καλογιάννης προσπαθούσαν να δώσουν λύσεις αλλά δεν γινόταν. Τον Δεκέμβρη χρειαζόμασταν ενίσχυση αλλά δεν το κάναμε για να μην επιβαρύνουμε τα οικονομικά, διαταράσσοντας και το κλίμα στα αποδυτήρια με τα παιδιά που έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους».
Στο ερώτημα τι είναι τελικά καλύτερο για την Κέρκυρα, η ισχύς του ενός ή η ισχύς εν τη ενώσει, ο 57χρονος τεχνικός ήταν απόλυτος.
«Το ιδανικό για την Κέρκυρα θα ήταν να είναι ιδανική η σχέση των δύο! Ο καθένας από το κομμάτι του έχει τη δυνατότητα να φτιάξει μια ομάδα που θα παλέψει με αξιώσεις για την παραμονή της στη Super League. Ο Λιμπάντζης με την οργανωτικότητα και την οικονομική δυνατότητα που έχει και ο Καλογιάννης με την τεράστια παραγοντική πείρα. Είναι ένα θέμα όμως που αφορά τους δύο και το πώς θα χειριστούν τα πράγματα στην πορεία. Εγώ κρατάω το χειροκρότημα του κόσμου σε μένα και τους παίκτες μου σε κάθε ματς και την αναγνώριση που μας έδειχναν, με το να μας λένε καλημέρα ή να μας κερνούν έναν καφέ όταν βγαίναμε βόλτα».
Οι... αναλώσιμοι Ελληνες και ο Νιόπλιας
Το πέρασμά του από δέκα διαφορετικούς συλλόγους Α' Εθνικής και η έκτη άνοδος ομάδας σε επαγγελματικό επίπεδο του δίνουν κάθε δικαίωμα να μιλήσει για τη «χρυσή» εποχή των Ελλήνων προπονητών αλλά και για το πώς χάθηκε η ευκαιρία να δημιουργηθεί μια δικιά μας σχολή τεχνικών.
«Ηταν κάποια παιδιά, όπως ο Αναστασιάδης, ο Κυράστας, ο Παράσχος, ο Κατσαβάκης, εγώ, που είχαμε πάρει τις μεγάλες ομάδες την περίοδο 2000-2001. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει υπομονή από τους παράγοντες. Αυτοί καθορίζουν τη σχέση με τον προπονητή, καθορίζουν το προφίλ και την αξία του. Οταν με το πρώτο ή το δεύτερο άσχημο αποτέλεσμα κλονίζεται η εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό σου, σε καθιστούν αυτόματα αναλώσιμο, σε απαξιώνουν.
Στον Ελληνα δίνεται λιγότερος χρόνος από τον ξένο, παρά το ότι στατιστικά αν το δει κανείς, έχουν περισσότερες επιτυχίες. Πάρε ως παράδειγμα τον Νιόπλια. Θα του δινόταν πίστωση χρόνου όπως στον Τεν Κάτε; Ο Νίκος δεν έχει το μεγαλύτερο μερίδιο της επιτυχίας του Παναθηναϊκού;».
Η οικονομική περιπέτεια της χώρας κατά τον Τεννέ θα επηρεάσει και το άθλημα, από τη στιγμή που οι παράγοντες δεν θα ανοιχτούν, δεν θα επενδύσουν, βλέποντάς το και σαν μια καλή δικαιολογία. Πάντως, ίσως βγει και κάτι καλό από αυτήν την ιστορία, αν κοιτάξουν να φτιάξουν τις ακαδημίες τους και να αναδείξουν ταλέντα».
